Orientalium ecclesiarum – Het Decreet van Vaticanum II over de Oosterse Katholieke Kerken

Het Decreet Orientalium ecclesiarum van Vaticanum II gaat over de oosterse katholieke kerken. Het behandelt ook de oosterse schismatieke sekten, de zogenaamde “orthodox” niet-katholieke kerken. In de uiteenzetting over de zogenaamde orthodoxen in # 27 van dit decreet, worden wij geconfronteerd met een van zijn meest veelzeggende ketterijen.

Document van Vaticanum II, Orientalium Ecclesiarum # 27:
“Op grond van de genoemde beginselen mogen aan de Oosterse Christenen, die te goeder trouw gescheiden zijn van de katholieke Kerk, de Sacramenten van de Biecht, de Eucharistie en de zalving der zieken worden toegediend, als zij dit uit eigen beweging verlangen en de vereiste gesteltenis bezitten.”34

Paus Bonifatius VIII, Unam Sanctam, 18 nov. 1302:
“Aangespoord door geloof, moeten we geloven en handhaven dat de Kerk één is, heilig, katholiek en ook apostolisch. We geloven vast in haar en we bekennen met eenvoud dat er buiten deze Kerk geen redding is noch vergeving van zonden, over wie de echtgenoot in Hooglied verkondigt: “Eén is mijn duif, mijn volmaakte.”35

Paus Eugenius IV, Concilie van Florence, “Cantate Domino”, 1441, ex cathedra:
"De Heilige Roomse Kerk gelooft vast, belijdt en verkondigt dat iedereen die zich buiten de Katholieke Kerk bevindt, niet alleen heidenen, maar ook Joden, ketters en schismatici geen deel kunnen hebben aan het eeuwige leven, maar naar het eeuwige vuur zullen gaan, dat gereed staat voor de duivel en zijn engelen, tenzij zij voor het einde van hun leven zich bij haar hebben aangesloten, en dat de eenheid met het lichaam van de Kerk zo sterk is, dat alleen voor hen die daarin blijven de Sacramenten van de Kerk tot heil dienen, en brengen het vasten, het geven van aalmoezen en overige werken van vroomheid en oefeningen van een strijdbaar christelijk leven eeuwige beloningen voort. En niemand, hoeveel aalmoezen hij ook heeft gegeven, ook al heeft hij voor de naam van Christus zijn bloed vergoten, kan worden gered, als hij niet in de schoot en eenheid van de Katholieke Kerk blijft."36

Alleen voor degenen die in de Katholieke Kerk verblijven, dienen de sacramenten van de kerk tot heil. Dit is een dogma! Maar dit dogma wordt verworpen door de schandalige leer van Vaticanum II dat het geoorloofd is om de Heilige Communie te geven aan hen die niet in de Katholieke Kerk verblijven. Pausen hebben door de eeuwen heen verkondigd dat niet-katholieken die de Heilige Eucharistie ontvangen buiten de katholieke kerk, haar ontvangen tot hun eigen verdoemenis.

Paus Pius VIII, Traditi Humilitati (# 4), 24 mei 1829:
"Hiëronymus zei het altijd zo: wie buiten dit huis het lam eet, zal het leven verliezen zoals degenen die tijdens de zondvloed niet met Noach in de ark waren. "37

Paus Gregory XVI, Commissum divinitus (# 11), 17 mei 1835:
"... wie zich durft af te scheiden van de eenheid met Petrus, begrijpt misschien dat hij niet langer deelt in het goddelijke mysterie ... 'Wie het Lam buiten dit huis eet is onheilig.’”38

Paus Pius IX, Amantissimus (# 3), 8 april 1862:
"... wie eet van het Lam en geen lid van de kerk is, heeft het ontheiligd."39

Johannes Paulus II en Benedictus XVI hebben deze ketterij van Vaticanum II vele malen herhaald en uitgebreid. In het geval van Johannes Paulus II wordt het duidelijk beschreven in zijn nieuwe Wetboek van canoniek recht (Canon 844.3-4), in zijn Gids voor de Toepassing van de Principes en Normen van de Oecumene (# 's 122-125) en in zijn nieuwe catechismus (# 1401). Hij heeft ook vaak naar deze ketterij verwezen in zijn toespraken.

Johannes Paulus II, Algemene Audiëntie, 9 augustus 1995:
"Met betrekking tot aspecten van intercommunie, bevestigt de recente Oecumenische Gids en verklaart precies wat het Concilie heeft gezegd: dat wil zeggen, een zekere intercommunie is mogelijk, omdat de Oosterse kerken echte sacramenten bezitten, met name het priesterschap en de Eucharistie.

"Op dit gevoelige punt zijn specifieke instructies uitgegeven, waarin staat dat, wanneer het voor een katholiek onmogelijk is een beroep te doen op een katholieke priester, hij de sacramenten van boete, de eucharistie en de ziekenzalving kan ontvangen van de bedienaar van een Oosterse kerk (Directory, n. 123). Omgekeerd kunnen katholieke bedienaren wettig de sacramenten van boete, de eucharistie en de ziekenzalving toedienen aan Oosterse christenen die om hen vragen. "

Johannes Paulus II, Ut Unum Sint (# 58), 25 mei 1995:
"De pastorale praktijk wijst uit dat men ten aanzien van onze oosterse broeders verschillende persoonlijke omstandigheden in acht kan en moet nemen die de eenheid van de Kerk niet schaden en ook geen te vermijden gevaren meebrengen, maar waarbij wel het heil en het welzijn van de zielen dringende eisen stellen. Derhalve heeft de Katholieke Kerk, rekening houdend met de omstandigheden van tijd, plaats en personen, in het verleden vaak een mildere gedragsregel toegepast en zij doet dat nu nog door deelneming aan de sacramenten en andere vieringen en heilige zaken toe te staan en zo aan allen de heilsmiddelen te verschaffen en getuigenis af te leggen van de onderlinge liefde van de christenen…Nooit mag men de ecclesiologische implicatie van de deelneming aan de Sacramenten, vooral aan de heilige Eucharistie, uit het oog verliezen.”40

Drie dingen vallen op in dit fragment: 1) Johannes Paulus II roept op tot deelneming aan de sacramenten, vooral aan de Heilige Eucharistie; 2) hij probeert dit te rechtvaardigen door een beroep te doen op "het welzijn van de zielen", wat betekent dat hij de definitie van Eugene IV regelrecht ontkent waarin gesteld wordt dat het ontvangen van de sacramenten buiten de kerk niet tot heil strekt; 3) John Paul II herinnert ons eraan om nooit de "ecclesiologische implicatie" van de deelneming aan de sacramenten uit het oog te verliezen – welnu, deze implicatie is dat deze ketters en schismatici met wie zij de sacramenten delen zich in dezelfde kerk van Christus bevinden! Beseft de lezer wat deze ketterij betekent? Het betekent dat de Vaticanum II-kerk, nu onder leiding van Benedictus XVI, van mening is dat zij samen met degenen aan wie zij de Heilige Communie geeft, de protestanten en de Oosterse schismatici, deel uitmaken van dezelfde Kerk van Christus!

Naast zijn vreselijke leer over het uitreiken van de sacramenten aan niet-katholieken, verspreidt het Vaticanum II-document Orientalium ecclesiarum nog meer uitingen van de ketterij van indifferentie: het idee dat God alle ketterse sekten goedkeurt.

Vaticanum II document, Orientalium Ecclesiarum # 30:
“Laten zij ook bidden, dat de kracht en de troost van de Helper, de Heilige Geest, in alle volheid mogen komen tot de vele christenen van iedere Kerk, die om hun moedige belijdenis van Christus' naam lijden en kwelling te verduren hebben.”41

In tegenstelling tot wat de ketterij van Vaticanum II beweert daalt de Heilige Geest niet neer op leden van welke sekte dan ook.

Paus Leo XII, Ubi Primum (# 14), 5 mei 1824:
“Het is onmogelijk dat de enige ware God, die de Waarheid zelf is, de beste, de alwijze Gever en Beloner van goede mensen, alle sekten goedkeurt die valse leerstellingen belijden die vaak onverenigbaar en tegenstrijdig zijn, en eeuwige beloningen geeft aan hun leden ...door goddelijk geloof belijden wij één Heer, één geloof, één doopsel… Daarom belijden wij dat er geen heil is buiten de Kerk.”42

Paus St. Celestinus I, Concilie van Efeze, 431:
"... vergeet niet dat de volgelingen van elke ketterij de aanleiding van hun dwaling uit de geïnspireerde Schrift halen, en dat alle ketters de ware woorden van de Heilige Geest verdraaien met hun eigen kwade geest en een onuitblusbaar vuur over zich afroepen.”43

Ten slotte, uitgaande van het principe dat alle ketterse sekten even goed zijn als de Katholieke Kerk, en dat de Heilige Geest alle ketterse sekten goedkeurt, roept Orientalium ecclesiarum de katholieken op hun kerken te delen met ketters en schismatici.

Het document van Vaticanum II , Orientalium Ecclesiarum # 28:
“Op grond van dezelfde beginselen is het deelnemen door katholieken en de gescheiden Oosterse broeders aan elkaars eredienst en het gebruik van elkaars heilige zaken en plaatsen toegestaan...”44

Voetnoten bij hoofdstuk 8:

34 Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 907.

35 Denzinger 468.

36 Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 1, p. 578; Denzinger 714.

37 The Papal Encyclicals, Vol. 1 (1740-1878), p. 222.

38 The Papal Encyclicals, Vol. 1 (1740-1878), p. 256.

39 The Papal Encyclicals, Vol. 1 (1740-1878), p. 364.

40 The Encyclicals of John Paul II, p. 950.

41 Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 907.

42 The Papal Encyclicals, Vol. 1 (1740-1878), p. 201.

43 Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 1, p. 74.

44 Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 907.