Verklarende Woordenlijst van Termen en Principes

– Deze verklarende woordenlijst met termen en principes zal hopelijk snel hulp bieden aan hen die onbekend zijn met sommige uitdrukkingen, onderwerpen of principes die vaak in dit boek worden besproken. Deze woordenlijst is gerangschikt naar onderwerp in plaats van alfabetisch, omdat wij denken  dat dit doelmatiger is.-

Pausschap - het ambt van een paus, de opvolger van St. Petrus, dat door Jezus Christus (Matt. 16, 18-20; Joh. 21, 15-17) werd ingesteld in St. Petrus als hoofd van de Christelijke Kerk. De bisschoppen van Rome zijn de opvolgers van St. Petrus. Ze hebben hetzelfde primaatschap in de christelijke Kerk als St. Petrus in de apostolische Kerk bezat.

Magisterium - het leergezag van de Katholieke Kerk, uitgeoefend door een paus wanneer hij een dogma afkondigt met het gezag van het pausschap. Niet elke uitspraak van een ware paus maakt deel uit van het leergezag. Een paus spreekt alleen met gezag als hij aan bepaalde voorwaarden voldoet (zoals gedefinieerd door het Eerste Vaticaans Concilie). Degenen die trouw zijn aan het Magisterium zijn degenen die trouw zijn aan wat alle pausen door de geschiedenis heen dogmatisch onderwezen hebben of verklaard hebben wat de Katholieke Kerk altijd als waarheid heeft aangenomen.

Ex Cathedra - Latijn voor "vanaf de Stoel.”  De term heeft betrekking op een onfeilbare uitspraak van de paus vanaf de Stoel van de heilige Petrus als hij aan de voorwaarden voor een onfeilbare uitspraak heeft voldaan. De ontkenning van een ex cathedra uitspraak van een paus is ketterij en een doodzonde. Een ex cathedra uitspraak is onveranderlijk, aangezien deze het dogma vormt dat Christus aan de Kerk heeft geopenbaard. 

Paus Pius IX, Eerste Vaticaans Concilie, 1870, 4^e Zitting, hfst. 4:
“… Wanneer de Bisschop van Rome met het hoogste leergezag (ex cathedra) spreekt, d.w.z., wanneer hij zijn ambt van herder en leraar van alle christenen uitoefenend met het hoogste apostolische ambtsgezag definitief beslist, dat een leer over geloof of zeden door de gehele Kerk  gehouden moeten worden, dan bezit hij op grond van de goddelijke bijstand, die hem in de heilige Petrus is beloofd, die onfeilbaarheid, waarmee de goddelijke Verlosser zijn Kerk bij definitieve beslissingen in zaken van geloofs- en zedenleer wilde zien toegerust. Deze definitieve beslissingen van de Bisschop van Rome zijn daarom uit zich en niet op grond van de consensus der Kerk onveranderlijk.”1

Goddelijke Openbaring / Dogma – De waarheid van Jezus Christus is de leer van de  Goddelijke Openbaring. De Katholieke Kerk leert dat de twee bronnen van de Goddelijke Openbaring de Heilige Schrift en de Heilige Traditie zijn; de juiste inhoud ervan wordt uiteengezet door het Magisterium van de Katholieke Kerk. De Goddelijke Openbaring eindigde met de dood van de laatste apostel. Een dogma is onveranderlijk. Wanneer een paus een dogma vaststelt, verklaart hij niet dat een dogma vanaf dat moment waar is, maar verklaart hij plechtig en onfeilbaar dat wat altijd waar is geweest sinds de dood van de laatste apostel.

Dogma’s moeten worden geloofd zoals de Kerk “die eens heeft afgekondigd” zonder enige afwijking van die betekenis onder het voorwendsel van een “dieper begrip”.

Paus Pius IX, Eerste Vaticaans Concilie, 3^e Zitting, hfst. 4 over Geloof en verstand, 1870, ex cathedra:
“Daarom moet ook altijd aan de betekenis van de geloofswaarheden worden vastgehouden, die eens door de Heilige Moeder de Kerk zijn uitgesproken. Nooit mag men van deze betekenis onder de schijn van een hogere kennis afwijken.”2

Paus Pius IX, Eerste Vaticaans Concilie, 3^e Zitting, hfst. 4, Canon 3:
“Als iemand zegt dat het mogelijk is dat men aan de door de Kerk voorgelegde geloofsstellingen overeenkomstig de vooruitgang van de wetenschap soms een andere betekenis moet toekennen dan de Kerk verstaan heeft en verstaat, hij zij verdoemd.”3

Ketter – een gedoopt persoon die een dogma van de Katholieke Kerk verwerpt. Ketters worden automatisch zonder enige afkondiging (ipso facto) geëxcommuniceerd (uitgesloten uit de kerkgemeenschap) wegens de verwerping van een officieel geloofsleerstuk.

Paus Leo XIII, Satis Cognitum (# 9), June 29, 1896:
“Iemand die hieraan (d.i. aan de genoemde ketterijen) alleen maar geen geloof hecht kan zich daarom nog niet als een katholiek beschouwen of zich zo noemen. Er kunnen nog andere ketterijen bestaan of opkomen, die in dit werk van ons niet vermeld staan, en, indien iemand ook maar aan één van deze geloof hecht, is hij geen katholiek.”4

Paus St. Pius X, Editae Saepe (# 43), 26 mei, 1910:
“Het is een vaststaand feit dat geen andere misdaad God zo ernstig beledigt en Zijn grootste toorn opwekt dan de verderfelijkheid van ketterij.”5

Schismaticus –  iemand die gedoopt is en weigert in gemeenschap verbonden te zijn met een ware paus of met ware katholieken. Schismatici zijn bijna altijd ook ketters. Ook schismatici worden automatisch geëxcommuniceerd

Apostaat – iemand die gedoopt is en die niet slechts een of meer katholieke geloofswaarheden ontkent, maar het Christelijk geloof helemaal verworpen heeft. Afvalligen worden ook automatisch geëxcommuniceerd.

Antipaus – iemand die een bedieglijke aanspraak maakt op het pausschap (het ambt van de Bisschop van Rome. Er zijn meer dan 40 antipausen in de geschiedenis van de Kerk geweest, onder wie sommigen die in Rome regeerden.

Dit boek bewijst dat de revolutie van Vaticanum II in gang is gezet door mensen die antipaus waren en zijn, maar zich ten onrechte voordeden en voordoen als ware pausen.

Sedevacant; het standpunt van de sedevacantist -
Sede is Latijn voor “stoel” en Vacante is Latijn voor “leeg”. Een sedevacante periode is een periode waarin er geen paus is: de  Stoel van de heilige Petrus is vacant. Dit gebeurt meestal na de dood van een paus of na het aftreden van een paus; dit is 200 keer in de geschiedenis van de Kerk voorgekomen, en heeft soms jaren geduurd. De kerkleraren leren dat de Stoel van Petrus vacant wordt, indien een paus een manifeste ketter wordt. Het standpunt van een sedevacantist beschrijft het standpunt van traditionele katholieken die van mening zijn  dat de Stoel van de heilige Petrus momenteel vacant is omdat bewezen kan worden dat de man in Rome een publieke ketter is, en derhalve geen ware paus is.

Het Tweede Vaticaans Concilie – een concilie dat plaatsvond van 1962 -1965. Vaticanum II beweerde een algemeen concilie van de Katholieke Kerk te zijn, maar was eigenlijk een revolutionair “roversconcilie” dat leerstellingen verkondigde die door de Katholieke Kerk worden veroordeeld. Vaticanum II introduceerde een nieuwe religie, en was verantwoordelijk voor de ongelooflijke rotte vruchten en revolutionaire veranderingen die zich in de nasleep van dit concilie hebben voltrokken.

Vaticanum II Sekte – Deze term beschrijft de valse Kerk die sinds het Tweede Vaticaans Concilie is ontstaan, en die in de katholieke profetieën en de Heilige Schrift is voorzegd. Deze valse sekte is vol van ketterij, geloofsafval en de meest ongehoorde schandalen, zoals dit boek uitermate gedetailleerd bewijst. Dit boek bewijst dat de Vaticanum II sekte niet de Katholieke Kerk is, maar de vervalsing van de Duivel met als doel de mensen op een dwaalspoor te brengen gedurende de Grote Geloofsafval.

 

Novus Ordo Missae - Latijn voor Nieuwe Misorde; de term verwijst naar de Nieuwe Mis die op 3 april 1969 door Paulus VI werd afgekondigd.

Novus Ordo Kerk – zoals hiernaar in dit boek wordt verwezen is deze term eigenlijk synoniem is met de term “Vaticanum II sekte”, die de namaakkerk van Vaticanum II beschrijft, de Nieuwe Mis en zij die zich hierbij hebben aangesloten.

Traditionele Katholiek – iemand die gewoon katholiek is en zich houdt aan het katholieke geloof van alle tijden, die zich houdt aan alle door pausen afgekondigde dogma’s en de traditionele rites van de Kerk. Een traditionele katholiek accepteert niet de valse Vaticanum II religie of de Nieuwe Mis (de Novus Ordo) omdat dit  nieuwigheden zijn die in strijd zijn met de katholieke leer.

Valse Traditionalist – iemand die zich in bepaalde opzichten houdt aan de traditionele katholieke leer (zoals het verzet tegen tegen oecumene of onderdelen van Vaticanum II), maar ook enigszins trouw blijft aan de valse Vaticanum II sekte. Deze trouw van “valse traditionalisten” aan de Vaticanum II sekte uit zich meestal door een erkenning van de post-Vaticanum II “pausen” als echte pausen terwijl het bewezen kan worden dat de  post-Vaticanum II “pausen” antipausen zijn (zoals in dit boek wordt aangetoond).

Oecumene – de term verwijst naar de leer van Vaticanum II en de “pausen” na Vaticanum II om respect te tonen voor, zich te verenigen met, te bidden met, en achting te tonen voor valse religies.  “Oecumene”, zoals in praktijk gebracht en geleerd door de Vaticanum II sekte, wordt regelrecht veroordeeld door de katholieke leer, de pausen en de gehele traditie van de Kerk. Ze stellen de ware godsdienst op één lijn met valse godsdiensten, en stellen de ware God gelijk met valse goden.

De oecumene van de Vaticanum II sekte wordt in dit boek zeer gedetailleerd belicht. Sommigen zeggen dat oecumene, strikt genomen, verwijst naar de ketterse praktijk om zich te verenigen met protestantse en schismatieke sekten, terwijl interreligieuze dialoog betrekking heeft op dezelfde praktijk met niet-christelijke religies. Maar de twee termen zijn tegenwoordig eigenlijk synoniem.

KATHOLIEKE BEGRIPPEN BETREFFENDE NIET-KATHOLIEKE RELIGIES

 Niet-katholieke religies zijn vals / Buiten de Katholieke Kerk is er geen redding - De Katholieke Kerk leert als dogma dat er slechts één ware godsdienst is en één ware God. De Kerk leert dat alle niet-katholieke religies vals zijn en aan de duivel toebehoren. Het is een dogma van het katholieke geloof dat er buiten de Katholieke Kerk geen heil is (extra ecclesiam nulla salus). Dit is zeven keer door pausen ex cathedra afgekondigd.

Paus St. Gregorius de Grote, geciteerd in Summo Iugiter Studio, 590-604:
“De heilige universele Kerk leert dat het niet mogelijk is God waarlijk te aanbidden behalve in haar en verklaart dat allen die zich buiten haar bevinden, niet zullen worden gered.”6

Paus Eugenius IV, Concilie van Florence, “Cantate Domino”, 1441, ex cathedra:
"De Heilige Roomse Kerk gelooft vast, belijdt en verkondigt dat iedereen die zich buiten de Katholieke Kerk bevindt, niet alleen heidenen, maar ook Joden, ketters en schismatici geen deel kunnen hebben aan het eeuwige leven, maar naar het eeuwige vuur zullen gaan, dat gereed staat voor de duivel en zijn engelen, tenzij zij voor het einde van hun leven zich bij haar hebben aangesloten, en dat de eenheid met het lichaam van de Kerk zo sterk is, dat alleen voor hen die daarin blijven de Sacramenten van de Kerk tot heil dienen, en brengen het vasten, het geven van aalmoezen en overige werken van vroomheid en oefeningen van een strijdbaar christelijk leven eeuwige beloningen voort. En niemand, hoeveel aalmoezen hij ook heeft gegeven, ook al heeft hij voor de naam van Christus zijn bloed vergoten, kan worden gered, als hij niet in de schoot en eenheid van de Katholieke Kerk blijft."7

Heidendom / de aanbidding van andere goden- De term heidendom heeft betrekking op de valse, polytheïstische religies, zoal het Boeddhisme, het Hindoeïsme. enz. De Katholieke Kerk leert dat de goden die aanbeden worden door leden van heidense godsdiensten (die verschillende goden aanbidden) duivels zijn.

Psalm 95,5 – “Want alle goden van de heidenen zijn duivels...”

1 Korintiërs 10, 20 – “Maar wat de heidenen offeren, offeren zijn aan duivels en niet aan God. En ik wil niet dat gij in gemeenschap staat met duivels.”

Paus Pius XI, Ad Salutem (#27), 20 april 1930:
“…alle dwanghandelingen en dwaasheden, alle gewelddaden en aandriften, die door demonen in het leven van een mens worden binnengeleid door de aanbidding van valse goden.”8

Islam – een valse religie die door de valse profeet Mohammed is geopenbaard. Zijn volgers worden Moslims genoemd, die het boek De  Koran volgen. Moslims verwerpen de Drie-eenheid en de Godheid van Christus. Volgens de katholieke leer is de Islam een afschuwelijke en een duivelse sekte. Moslims zijn ongelovigen (infideles) die voor hun redding bekeerd moeten worden.

Paus Eugenius IV, Concilie van Bazel, 1434:
“… er is hoop dat zeer velen van de afschuwelijke sekte van Mohammed tot het katholieke geloof bekeerd zullen worden.”9

Paus Callixtus III: “Ik zweer dat ik … het ware geloof zal verheffen, en de duivelse sekte van de goddeloze en ongelovige Mohammed [Islam] in het oosten zal uitroeien.”10

De Vaticanum II sekte overlaad de Islam met lof en beschouwt die als een goede godsdienst.

Judaïsme – de religie die Jezus Christus als de Messias verwerpt en probeert de Oude Wet te onderhouden die door tussenkomst van Mozes is gegeven. Judaïsme gelooft dat de Messias nog voor de eerste keer moet komen. De Katholieke Kerk leert dat de Oude Wet herroepen is door de komst van Christus, dat het een doodzonde is als men deze blijft praktiseren (Concilie van Florence), en dat de aanhangers van de Joodse religie niet gered zullen worden tenzij ze zich tot Jezus Christus en het katholieke geloof bekeren.

Paus Eugenius IV, Concilie van Florence, 1441, ex cathedra:
“De heilige Roomse Kerk gelooft vast, belijdt en leert dat zaken die verband houden met de wetsvoorschriften van het Oude Testament of van de wet van Mozes, die worden onderverdeeld in ceremonies, heilige riten, offers en sacramenten … na de komst van onze Heer … ophielden van kracht te zijn, en dat de sacramenten van het Nieuwe Testament begonnen zijn … En daarom verklaart de heilige Roomse Kerk iedereen die na die tijd (de verkondiging van het Evangelie) de besnijdenis, de sabbat en de overige wetten in acht nemen, vervreemd is van het geloof in Christus en niet in het minst deelgenoot kan zijn van het eeuwige heil.”11

Paus Benedictus XIV, A Quo Primum, 14 juni 1751: Het is toch niet vergeefs dat de Kerk het universele gebed ingesteld heeft dat voor de trouweloze Joden wordt opgedragen van zonsopgang tot zonsondergang, opdat zij gered worden van hun duisternis naar het licht van de waarheid." 12

Orthodoxie / Oosters-orthodoxie – de volgelingen van het schisma van de Katholieke Kerk dat plaatsvond in het jaar 1054. De “Orthodoxen” verwerpen het dogma van het Pausschap, Pauselijke Onfeilbaarheid en de laatste 13 dogmatische concilies van de Kerk. Zij staan ook echtscheiding en hertrouwen toe. In de katholieke leer worden zij als ketters en schismatici beschouwd. Zij moeten zich bekeren voor de eenheid en hun heil.

Paus Benedictus XIV, Allatae Sunt (#19), 26 juli 1755:
“Ten eerste, moet de missionaris die probeert met Gods hulp Griekse en Oosterse schismatici naar de eenheid terug te voeren zijn inspanning uitsluitend richten op hun bevrijding van leerstellingen die in strijd zijn met het katholieke geloof.”13

De sekte van Vaticanum II zegt echter dat 'de orthodoxen' niet bekeerd hoeven te worden voor hun heil. Ze leert dat ze deel uitmaken van de ware Kerk en op weg zijn naar het heil (zoals in dit boek wordt bewezen).

Protestanten – de volgelingen van de sekten die zich afgesplitst hebben van de Katholieke Kerk na de opstand van Maarten Luther in 1517. Protestanten zijn diegenen die het katholieke dogma op één of meer gebieden verwerpen. Iemand die een katholiek dogma verwerpt of ertegen protesteert is een ketter en wordt ipse facto (door het feit zelf) geëxcommuniceerd. Protestanten verwerpen meestal het katholiek dogma op het gebied van het priesterschap, de Mis, de sacramenten, het Pausschap, de noodzaak van geloof én werken, de voorspraak van de heiligen, enz.

Paus Pius XI, Rerum omnium perturbationem (#4), 26 jan.1923: “… de ketterijen veroorzaakt door de [protestantse] Reformatie. Het is in deze ketterijen dat wij de eerste tekenen zien dat de mendom afvalt van het geloof van de Kerk....”14

Paus Leo XII, Ubi Primum (# 14), 5 mei 1824:
“Het is onmogelijk dat de enige ware God, die de Waarheid zelf is, de beste, de alwijze Gever en  Beloner van goede mensen, alle sekten goedkeurt die valse leerstellingen belijden die vaak onverenigbaar en tegenstrijdig zijn, en eeuwige beloningen geeft aan hun leden ...door goddelijk geloof belijden wij één Heer, één geloof, één doopsel… Daarom belijden wij dat er geen heil is buiten de Kerk.”15

De Vaticanum II sekte gelooft echter dat het protestantisme geen ketterij is, dat protestanten geen ketters zijn, dat hun sekten middelen tot heil zijn en deze sekten delen van de ware Kerk zijn.

ANDERE BELANGRIJKE KATHOLIEKE BEGRIPPEN DIE HET HELE BOEK DOOR WORDEN GEBRUIKT.

Katholieken mogen niet deelnemen aan niet-katholieke erediensten – Vóór Vaticanum II volgden alle handboeken van de moraal theologie de traditionele leer van de Kerk dat het een doodzonde is tegen de goddelijke leer om deel te nemen aan een niet-katholieke gebedsdienst. Na Vaticanum II wordt deze handeling, die een doodzonde is, officieel aangemoedigd (b.v. zie het hoofdstuk van dit boek: De Vaticanum II sekte vs. De Katholieke Kerk m.b.t. deelname aan niet-katholieke gebedsdiensten).

 Paus Pius XI, Mortalium Animos (#16): “Duidelijk is het derhalve, dierbare Broeders, waarom deze Apostolische Zetel nooit heeft toegestaan, dat katholieken deelnemen aan samenkomsten van niet-katholieken...”16

Ketterij kan zich uiten door daden – Hoewel sommigen hun ketterij uiten in geschrift of door mondelinge uitspraken, komen ketterij en geloofsafval hoofdzakelijk tot uiting door daden, en niet door woorden. Mensen geven uiting aan ketterij en geloofsafval doordat ze voor gebed naar niet-katholieke tempels gaan, zoals de synagoge of de moskee, of door samen met Protestanten en Schismatici in hun kerken te bidden.

St. Thomas van Aquino, Summa Theologica, Pt. I-II, Q. 103., A. 4: “Alle plechtigheden zijn uitingen van geloof, waaruit de innerlijke aanbidding van God bestaat. Nu kan de mens zijn innerlijk geloof uiten zowel door daden als door woorden: en als hij in een van deze uitingen een valse getuigenis aflegt, begaat hij een doodzonde.”17

Daarom leert St. Thomas van Aquino dat als iemand zou bidden bij de tombe van Mohammed, hij een afvallige zou zijn. Alleen al uit een dergelijke handeling zou blijken dat hij het katholieke geloof niet heeft, en dat hij de valse islamitische religie accepteert.

St. Thomas van Aquino, Summa Theologica, Pt. II, Q. 12, A. 1, Obj. 2: “… als iemand bij de tombe van Mahomet zou bidden, zou hij als een afvallige beschouwd worden.”18

Paus Pius IX, Ineffabilis Deus, 8 dec. 1854, bij de definitie van het dogma van de Onbevlekte Ontvangenis: “… dat zij door dit feit alleen zich de straffen, bij het recht bepaald, op de hals halen, ingeval zij hetgeen zij in het hart menen [in strijd met dit decreet], door woord of geschrift of op enige andere uiterlijke wijze, bekend durven te maken.”19

Wij zien hier dat ketterij met betrekking tot het dogma van de Onbevlekte Ontvangenis kenbaar gemaakt kan worden door woord, geschrift en “andere uiterlijke middelen.” In zijn boek Principles of Catholic Theology (1982), blz. 198 geeft Benedictus XVI ook werkelijk toe dat de handelingen en gebaren van oecumene, die de post-Vaticanum II sekte naar de Oosterse schismatici heeft gemaakt, precies betekenen dat (volgens de Vaticanum II sekte) de schismatici het pauselijk primaatschap niet hoeven te aanvaarden:

Bendictus XVI, Principles of Catholic Theology (1982), blz. 198: “En aan de andere kant is het ook niet mogelijk dat hij als de enig mogelijke vorm ziet, en bijgevolg als bindend voor alle Christenen, de vorm die dit primaatschap [het Pauselijk Primaatschap] in de negentiende en twintigste eeuw heeft aangenomen. De symbolische gebaren van Paus Paulus VI en, in het bijzonder, dat hij  knielde voor de vertegenwoordiger van de Oecumenische Patriarch [de schismatieke Patriarch Athenagoras] waren een poging om juist dit tot uitdrukking te brengen….”20

In het boek zal dit verder ter sprake komen, maar het is een verbijsterende bekentenis door de vorige leider van de Vaticanum II sekte dat de oecumenische handelingen ketterij betekenen met betrekking tot het Pauselijk Primaatschap.

Dit is een duidelijk voorbeeld van ketterij, die door een daad tot uiting wordt gebracht.

De Katholieke Kerk verwerpt allen die een tegengesteld standpunt hebben –

Zij die de dogmatische leer van de Katholieke Kerk verwerpen worden door de Kerk veroordeeld, verdoemd en verstoten.

Paus Pelagius II, epistel (1) Quod ad dilectionem, 585:
“Echter, als iemand iets voorstelt, gelooft of zich de vrijheid veroorlooft te onderrichten wat in strijd is met het geloof, laat hem dan weten dat hij veroordeeld is en eveneens verdoemd volgens de mening van dezelfde heilige Vaders.”21

Paus Eugenius IV, Concilie van Florence, “Cantate Domino,” 1441:
“Dus zij [de Kerk] veroordeelt, verwerpt en verkettert al degenen die het hier niet mee eens zijn en het tegengestelde geloven en verkondigt dat zij vreemden zijn van het lichaam van Christus, dat de Kerk is.”22

Als men één dogma van het katholieke geloof verwerpt, betekent dit dat men het gehele geloof verwerpt, aangezien Christus garant staat voor de waarheid van de dogma’s

Paus Leo XIII, Satis Cognitum (# 9), 29 juni 1896:
“… kan het dan iemand vrijstaan om één enkele van deze waarheden te ontkennen, zonder daardoor in ketterij te vervallen? – zonder zich af te scheiden van de Kerk? – zonder daardoor niet de gehele christelijke leer overboord te werpen? Immers , het ene aannemen en het andere afwijzen is totaal in strijd met de natuur van het geloof… Maar wie ook maar één punt van de door God geopenbaarde waarheden van de hand wijst, verwerpt  het geloof werkelijk geheel en al, want daarmee weigert hij God te erkennen in zoverre deze de hoogste waarheid is en de eigenlijke beweeggrond van het geloof. "23

Paus Leo XIII, Satis Cognitum (# 9), 29 juni 1896:
“De Kerk, op deze beginselen gebouwd, heeft haar plicht indachtig, niets met meer ijver en krachtsinspanning nagestreefd dan de handhaving van het geloof in al zijn ongereptheid. En zij beschouwde allen, die in welk leerstuk dan ook niet met haar overeenstemden, als ontrouwen, die zij uit de rijen van haar kinderen verdreef. De Arianen, Montanisten, Novatianen, Quartodecimanen en Eutychianen hadden ongetwijfeld niet de hele katholieke leer overboord geworpen, maar slechts een gedeelte; en toch werden zij, zoals iedereen bekend is, tot ketters verklaard en uit de schoot van de Kerk verwijderd. En alle verkondigers van valse leerstellingen, die later in de loop der tijden opdoken, ondergingen eenzelfde lot. Niets is gevaarlijker dan deze ketters, die, hoewel in alle punten zuiver in de leer, toch met een enkel woord, als met een druppel vergif, de zuivere en ware leer van Christus en vervolgens ook van de apostolische overlevering vertroebelen."24

Katholieken zijn niet in gemeenschap verbonden met ketters – Allen die het geloof van de Katholieke Kerk verwerpen bevinden zich buiten haar en zijn vreemden voor haar gemeenschap; ware katholieken moeten niet met hen verenigd zijn.

Paus Leo XIII, Satis Cognitum (# 9), 29 juni 1896:
“De Kerk heeft zich altijd aan dezelfde gedragslijn vastgehouden, zoals blijkt uit de eenstemmige leer van de heilige Vaders; want ook zij plachten allen, die OOK MAAR IN DE GERINGSTE MATE WAREN AFGEWEKEN VAN EEN ONDERDEEL VAN DE DOOR HET WETTIG LEERGEZAG VOORGEHOUDEN LEER, te beschouwen als buiten de katholieke gemeenschap staande en VREEMDEN VOOR DE KERK.”25

Paus St. Leo de Grote, Preek 129:
“Daarom, aangezien er buiten de Katholieke Kerk niets volmaakt is, niets onbesmet… worden wij op geen enkele wijze vergeleken met hen die gescheiden zijn van de eenheid van het Lichaam van Christus; wij zijn niet in gemeenschap verbonden.”26

Men moet verzet bieden aan geestelijken, met inbegrip van bisschoppen en pausen, als zij van het geloof dwalen; zij verliezen automatisch hun ambt als zij  publieke ketters worden

Canon 188.4, 1917 Codex van het Kerkelijk Recht:
“Er zijn bepaalde oorzaken die de stilzwijgende uittreding uit een ambt tot gevolg hebben, een uittreding die van rechtswege bij voorbaat wordt geaccepteerd, en bijgevolg zonder enige verklaring van kracht wordt. Deze oorzaken zijn … (4) als hij publiekelijk van het geloof is afgevallen.”27

Paus Leo XIII, Satis Cognitum (#15), 29 juni 1896:
“Niemand kan dus deel hebben aan het gezag, dan alleen als hij met Petrus verenigd is, want het denkbeeld dat iemand die buiten de Kerk staat, in de Kerk met gezag bekleed zou zijn, is een ongerijmdheid.”28

Wat betekent publiekelijk afvallen van het geloof?

 Canon 2197.1, 1917 Codex van het Kerkelijk Recht
“Een misdaad is publiek: (1) als hij al algemeen bekend is of de omstandigheden zodanig  zijn dat zij tot de conclusie leiden dat het mogelijk is dat hij algemeen bekend wordt en dat de kans daarop groot is...”29

St. Robertus Bellarminus, De Romano Pontifice, Book II, hfst. 30:
"Tot slot leren de heilige Vaders unaniem niet alleen dat ketters zich buiten de Kerk bevinden, maar ook dat “ipso facto” (als gevolg van dit feit alleen) hun alle kerkelijke jurisdictie (rechtsmacht) en waardigheid worden ontnomen.”

Dom Prosper Guéranger, The Liturgical Year, Vol. 4, p. 379 over hoe een leek uit de 5de eeuw zich verzette tegen Nestorius, zijn bisschop, en hem veroordeelde toen deze manifeste (duidelijke) ketterij uitte. “Op dat moment voerde Satan Nestorius … gezeten op de Stoel van Constantinopel… ten tonele. Precies in het jaar van zijn wijding, op Kerstmis 428, verkondigde Nestorius, gebruik makend van de enorme toeloop die zich had verzameld ter ere van de Moedermaagd en haar Kind, vanaf de bisschoppelijke kansel de godslasterlijke woorden: ‘Maria heeft God niet gebaard; haar Zoon was slechts een mens, het instrument van de Godheid.’ De menigte huiverde van afgrijzen. Eusebius, een eenvoudige leek, stond op om uitdrukking te geven  aan de algemene verontwaardiging, en protesteerde tegen deze goddeloosheid. Al gauw werd een uitdrukkelijker protest aangetekend en verspreid in naam van de leden van deze  treurende Kerk, een protest waarin een anathema (vervloeking) werd uitgesproken tegen eenieder die durfde te zeggen: ‘De Eniggeboren Zoon van de Vader en de Zoon van Maria zijn verschillende personen.’ Dit ruimhartig gebaar beschermde Byzantium, en werd geprezen door pausen en concilies. Wanneer de herder een wolf wordt, is het de eerste plicht van de kudde om zich te verdedigen.”30

Paus St. Celestinus, geciteerd door St. Robertus Bellarminus:

“Het gezag van Onze Apostolische Stoel heeft bepaald dat de bisschop, geestelijke, of eenvoudige christen die door Nestorius of zijn volgelingen uit het ambt zijn gezet of geëxcommuniceerd, nadat de laatstgenoemde ketterijen preekte, niet als afgezet of geëxcommuniceerd worden beschouwd. Want hij die door dergelijke preken van het geloof afvalt  , kan helemaal niemand afzetten of verwijderen.”31

St. Robertus Bellarminus, Kardinaal en  Kerkleraar, De Romano Pontifice, II, 30:
‘Een paus die een manifeste ketter is is automatisch (per se) niet langer paus en hoofd, net zoals hij automatisch niet langer christen en lid van de Kerk is. Om die reden kan hij door de Kerk geoordeeld en bestraft worden. Dit is de leer van al de oude Vaders, die leren dat manifeste ketters onmiddellijk alle jurisdictie verliezen.”

St. Robertus Bellarminus, De Romano Pontifice, II, 30:
“Dit beginsel staat vast. De niet-christen kan beslist geen paus zijn, zoals Cajetan zelf erkent (lib. c. 26). De reden hiervoor is dat hij niet het hoofd kan zijn van iets waarvan hij geen lid is; nu is hij die geen christen is geen lid van de Kerk, en een manifeste ketter is geen christen, zoals duidelijk geleerd wordt door St. Cyprianus (lib. 4, epist. 2), St. Athanasius (Scr. 2 cont. Arian.), St. Augustinus (lib. De great. Christ. Cap. 20), St. Hiëronymus (contra Lucifer.) en anderen; daarom kan de manifeste ketter geen Paus zijn.”

St. Franciscus van Sales (17de eeuw), Kerkleraar, The Catholic Controversy, blz. 305 en 306: “Als hij [de Paus] nu expliciet een ketter is, dan verliest hij ipso facto zijn ambt en waardigheid en valt hij buiten de Kerk…"32

St. Antoninus (1459): “In het geval dat de paus een ketter zou worden, zou hij door dat feit alleen en zonder enig andere veroordeling, van de Kerk gescheiden zijn. Een hoofd dat van het lichaam is gescheiden, kan, zolang het gescheiden blijft, geen hoofd zijn van hetzelfde lichaam waarvan hij afgesneden is. Een paus die door ketterij van de Kerk wordt gescheiden, zou dus door dat feit alleen al niet langer het hoofd van de Kerk zijn. Hij zou geen ketter kunnen zijn én paus blijven, omdat hij, aangezien hij buiten de Kerk staat, de sleutels van de Kerk niet kan bezitten..”  (Summa Theologica, geciteerd in Actes de Vatican I. V. Frond pub.)

St. Robertus Bellarminus, De Romano Pontifice, Boek II, hfst. 30, betreffende het beoordelen van hen die ketter zijn: “… want een mens is niet gehouden, of in staat de harten te doorzien; maar als hij ziet dat iemand door zijn uiterlijke werken een ketter is, dan beoordeelt hij hem als ketter en veroordeelt hem onverkort als ketter.”33

Onvergankelijkheid – heeft betrekking op de beloften van Christus dat Hij altijd met Zijn Kerk zal zijn (Matth. 28) en dat de poorten van de hel de Kerk niet kunnen overweldigen (Matth. 16). Onvergankelijkheid betekent dat de Katholieke Kerk tot het einde der tijden in wezen zal blijven wat zij is. De onvergankelijkheid van de Kerk vereist dat ten minste een rest van de Kerk zal blijven bestaan tot aan het einde van de wereld, dat de officiële leer van de Kerk niet zal dwalen, en dat een ware paus nooit bindend dwalingen zal onderrichten aan de gehele Kerk. De onvergankelijkheid van de Kerk sluit niet uit dat er antipausen kunnen zijn, die zich voordoen als pausen, of een valse sekte die de aanhangers van de ware Katholieke Kerk reduceert tot een rest in de laatste dagen. Dat dit in de laatste dagen zal gebeuren en wat er tijdens de Ariaanse crisis is gebeurd is precies zo voorspeld.

St. Athanasius: “Zelfs als de katholieken die trouw zijn aan de overlevering tot een handvol gereduceerd zijn, zijn zij degenen die de ware Kerk van Jezus Christus vormen.”34

Voetnoten bij de sectie Verklarende Woordenlijst met Termen en Principes

1 Denzinger, The Sources of Catholic Dogma, B. Herder Book. Co., Thirtieth Edition, 1957, no. 1839.

2 Denzinger 1800.

3 Denzinger 1818.

4 The Papal Encyclicals, by Claudia Carlen, Raleigh: The Pierian Press, 1990,Vol. 2 (1878-1903), Vol. 2 (1878-

1903), p. 393.

5 The Papal Encyclicals, Vol. 3 (1903-1939), p. 125.

6 The Papal Encyclicals, Vol. 1 (1740-1878), p. 230.

7 Denzinger 714.

8 The Papal Encyclicals, Vol. 3 (1903-1939), p. 381.

9 Decrees of the Ecumenical Councils, Sheed & Ward and Georgetown University Press, 1990, Vol. 1, p. 479.

10 Von Pastor, History of the Popes, II, 346; quoted by Warren H. Carroll, A History of Christendom, Vol. 3 (The

Glory of Christendom), Front Royal, VA: Christendom Press, p. 571.

11 Denzinger 712.

12 The Papal Encyclicals, Vol. 1 (1740-1878), pp. 41-42.

13 The Papal Encyclicals, Vol. 1 (1740-1878), p. 57.

14 The Papal Encyclicals, Vol. 3 (1903-1939), p. 242.

15 The Papal Encyclicals, Vol. 1 (1740-1878), p. 201.

16 The Papal Encyclicals, Vol. 3 (1903-1939), p. 317.

17 St. Thomas Aquinas, Summa Theologica, Pt. I-II, Q. 103., A. 4

18 St. Thomas Aquinas, Summa Theologica, Pt. II, Q. 12, A. 1, Obj. 2:

19 Denzinger 1641.

20 Benedict XVI, Principles of Catholic Theology, San Francisco: Ignatius Press, 1982, p. 198.

21 Denzinger 246.

22 Denzinger 705.

23 The Papal Encyclicals, Vol. 2 (1878-1903), p. 394.

24 The Papal Encyclicals, Vol. 2 (1878-1903), p. 393.

25 The Papal Encyclicals, Vol. 2 (1878-1903), p. 393.

Glossary of Terms and Principles

26 Quoted in Sacerdotium, # 2, Instauratio Catholica, Madison Heights, WI, p. 64.

27 The 1917 Pio-Benedictine Code of Canon Law, translated by Dr. Edward Von Peters, Ignatius Press, 2001, p.

83.

28 The Papal Encyclicals, Vol. 2 (1878-1903), p. 401.

29 The 1917 Pio-Benedictine Code of Canon Law, translated by Dr. Edward Von Peters, p. 695.

30 Dom Prosper Guéranger, The Liturgical Year, Loreto Publications, 2000, Vol. 4, p. 379.

31 Quoted by St. Robert Bellarmine, De Romano Pontifice, II, 30.

32 St. Francis De Sales, The Catholic Controversy, Rockford, IL: Tan Books, 1989, pp. 305-306.

33 St. Robert Bellarmine, De Romano Pontifice, II, 30.

34 Coll. Selecta SS. Eccl. Patrum. Caillu and Guillou, Vol. 32, pp. 411-412.