Sacrosanctum Concilium – Constitutie van Vaticanum II over de Heilige Liturgie

Sacrosanctum Concilium is de constitutie van Vaticanum II over de heilige liturgie. Het is de oorzaak van de ongelooflijke veranderingen in de Mis en de andere sacramenten na Vaticanum II.

 "Mis" na Vaticanum II

Deze ongelooflijke veranderingen zullen uitgebreider in het volgende deel van dit boek worden behandeld, dat over 'De Liturgische Revolutie' gaat. Wat met Sacrosanctum Concilium begon, maakte Paulus VI af door de traditionele Latijnse mis af te schaffen en te vervangen door een ongeldige protestantse dienst waarnaar verwezen wordt als de Nieuwe Mis of de Novus Ordo Missae (de Nieuwe Misorde). Alleen al de "Nieuwe Mis" was er de oorzaak van dat miljoenen mensen de Kerk de rug toe keerden.

Nog een "Mis" na Vaticanum II

Paulus VI veranderde ook de ritussen [ceremonies] van alle zeven sacramenten van de Kerk, waarbij hij ingrijpende veranderingen doorvoerde, die de sacramenten van het Heilig Oliesel, het Vormsel en de Priesterwijding mogelijk ongeldig maken. Maar het begon allemaal met de Constitutie van Vaticanum II, Sacrosanctum Concilium.

De revolutionaire bedoelingen van Vaticanum II komen duidelijk tot uiting in Sacrosanctum Concilium.

Sacrosanctum Concilium 63b: In aansluiting op de nieuwe uitgave van het Rituale Romanum moet het bevoegd territoriaal kerkelijk gezag, waarover in artikel 22 nr. 2 van deze Constitutie, zo spoedig mogelijk bijzondere ritualia voorbereiden, aangepast aan de behoeften van de afzonderlijke gebieden, ook wat de taal betreft.”116

Sacrosanctum Concilium #66: Beide ritussen voor het doopsel van volwassenen, zowel de meer eenvoudige als - met het oog op het herstel van het catechumenaat - de plechtige, moeten worden herzien.”117

Sacrosanctum Concilium #67: De ritus van de kinderdoop moet worden herzien en aangepast aan de werkelijke situatie van de kinderen; ook de rol en de taak van de ouders en de peters moeten in de ritus zelf beter uitkomen.”118

Sacrosanctum Concilium 71: De ritus van het vormsel moet herzien worden. ”119

Sacrosanctum Concilium 72: De ritus en de formules van de biecht moeten zó worden herzien, dat ze de aard en het effect van dit sacrament duidelijker tot uitdrukking brengen. ”120

Sacrosanctum Concilium 76: De ritussen van de wijdingen moeten herzien worden zowel wat betreft de ceremonies als wat de teksten aangaat.”121

Sacrosanctum Concilium 77: De ritus van de huwelijksviering, die in het Rituale Romanum is vervat, moet worden herzien en moet rijker worden zodat de genade van het sacrament sprekender wordt uitgedrukt.”122

Sacrosanctum Concilium 79: De sacramentaliën moeten worden herzien… waarbij men rekening moet houden met de behoeften van onze tijd.”123

Sacrosanctum Concilium 80: De ritus van de maagdenwijding, zoals die in het Pontificale Romanum te vinden is, moet aan een herziening worden onderworpen.”124

Sacrosanctum Concilium 82: De ritus voor de begrafenis van kinderen moet herzien worden en moet een eigen Mis krijgen.”125

Sacrosanctum Concilium 89d: De prime komt te vervallen.”126

Sacrosanctum Concilium 93: De hymnen moeten… in hun oorspronkelijke vorm worden hersteld, met weglating of verandering van datgene, wat een mythologische tint heeft of niet goed past bij de christelijke vroomheid.”127

Sacrosanctum Concilium 107: Het liturgisch jaar moet worden herzien.”128

Sacrosanctum Concilium 128: “De canones en kerkelijke bepalingen met betrekking tot het geheel van de uitwendige zaken, bestemd voor de eredienst, moeten ZO SPOEDIG MOGELIJK worden herzien.””129

 Ja, de duivel kon niet wachten de kostbare liturgische erfenis van de Katholieke Kerk te vernietigen met behulp van de ketters in Vaticanum II. Hij streefde ernaar om zo weinig mogelijk van de Traditie over te laten. En dat is, zoals we verder zullen documenteren, precies wat hij gedaan heeft.

En nog een “Mis” na Vaticanum II

In Sacrosanctum Concilium #37 en #40.1 vervalt het Concilie tot ketterij tegen de leer van Paus Pius X in Pascendi over de Moderne Eredienst.

Sacrosanctum Concilium # 37: “… (de Kerk) eerbiedigt de aanleg en de eigenschappen van de verschillende naties en volken, ...en bevordert deze… soms laat zij dit zelfs toe in de liturgie, mits het zich laat verenigen met de eisen van de ware en echte liturgische geest.”130

Merk op: Vaticanum II laat de gebruiken van diverse volkeren in de liturgische eredienst toe.

Sacrosanctum Concilium # 40.1: Het bevoegde territoriaal kerkelijk gezag moet zorgvuldig en met wijze voorzichtigheid overwegen, welke elementen van de tradities en de geest van de afzonderlijke volken op dit punt geschikt in de goddelijke eredienst kan worden opgenomen. De nuttig of nodig geachte aanpassingen dienen te worden voorgelegd aan de Apostolische Stoel, en met zijn toestemming kan men ze invoeren.”131

Merk weer op dat Vaticanum II verlangt dat de gewoontes en tradities van diverse volkeren in de liturgie worden opgenomen. Wat Vaticanum II hierboven verkondigt (en wat overal in de Vaticanum II-Kerk is doorgevoerd in de decennia na de afkondiging van Vaticanum II) is precies wat Paus Pius X plechtig veroordeelt in Pascendi als modernistische eredienst!

Paus Pius X, Pascendi Dominici Gregis (# 26), 8 september 1907, Over de modernistische eredienst:

“DE EVOLUTIE VAN DE EREDIENST IS VOORAL HET GEVOLG VAN DE NOODZAAK ZICH AAN TE PASSEN AAN DE GEWOONTEN EN GEBRUIKEN VAN DE VOLKEREN. Ook deed zich hier de behoefte gelden om voordeel te halen uit de waarde welke bepaalde daden krijgen als zij tot gewoonte geworden zijn.”132

De leer van Vaticanum II werd door Paus Pius X in 1907 woord voor woord veroordeeld!

In Sacrosactum Concilium #34 en #50 spreekt Vaticanum II weer een dogmatische constitutie van de Kerk volkomen tegen.

Sacrosanctum Concilium # 34: “De ritussen moeten zich kenmerken door een waardige eenvoud, bondig en doorzichtig zijn, nutteloze herhaling vermijden, aangepast zijn aan het begrip van de gelovigen, en in het algemeen zó zijn, dat ze niet veel uitleg nodig hebben.”133

Sacrosanctum Concilium # 50: Daarom moeten de ritussen, met zorgvuldig behoud van het wezenlijke, eenvoudiger worden; duplicaten of minder nuttige toevoegingen, in de loop van de tijd ontstaan, moeten worden weggelaten.”134

Hier kunnen we zien hoe “eenvoudig” ze zijn geworden

In zijn dogmatische Constitutie Auctorem fidei veroordeelt Paus Pius VI uitdrukkelijk de opvatting dat de liturgische ritussen van de Kerk vereenvoudigd moeten worden!

Paus Pius VI, Auctorem fidei, 28 augustus 1794, # 33:
“Het voorstel van de synode waarin zij zich bereid toont om de oorzaak weg te nemen waardoor men de principes vergeet met betrekking tot de ordening van de liturgische eredienst, ‘door deze (de liturgische eredienst) terug te brengen tot een grotere eenvoud in ritussen, door het gebruik van de spreektaal, door met met luide stem te spreken...’” – Veroordeeld als onbezonnen, kwetsend voor vrome oren, beledigend voor de Kerk, bevorderlijk voor de beschuldigingen van ketters tegen haar.”135

Sacrosanctum Concilium vroeg ook om de ritus van ieder sacrament te wijzigen, naast een wens tot “lichamelijke zelfexpressie”in de liturgie (# 30):

Sacrosanctum Concilium # 30:
“Om de actieve deelname te verhogen dient men de acclamaties van het volk, de antwoorden, het psalmgezang, de antifonen, de liederen en ook handelingen, gebaren en lichamelijke zelfexpressie te bevorderen.”136

Vaticanum verlangde ook een “radicale aanpassing” van de liturgie (#40):

Sacrosanctum Concilium # 40:
“Omdat echter op verschillende plaatsen en in verschillende omstandigheden een grondiger aanpassing van de liturgie dringend nodig en dus moeilijker is...”137

Misschien zijn deze passages van Vaticanum II deels de reden dat de kerken van de Vaticanum II sekte vaak "Missen" opdragen waarbij men polka bands, elektrische gitaren, ballonnen, drums, inheemse Amerikaanse ceremonies, half ontblote dansers en rockmuziek aantreft (zie het hoofdstuk over "De Liturgische Revolutie"). Het zou ook kunnen voorkomen dat je in dergelijke "missen" priesters aantreft met kleding die varieert van een voetbalshirt tot een clownspak. Ja, de "geest van Vaticanum II” heeft de hedendaagse kerken van de Vaticanum II sekte echt aangeraakt. Echter, de ware katholieken die zich onverminderd blijven verzetten tegen de geloofsafval van Vaticanum II, kunnen moed putten uit het feit dat Paus Gregorius X op het Tweede Concilie van Lyon, en Paus Clemens V op het Concilie van Vienne, reeds dergelijke gruwelen middels gezaghebbende uitspraken hebben veroordeeld!

Paus Gregorius X, Tweede Concilie van Lyons, 1274, Constitutie 25:
“U moet dus met nederigheid en godsvrucht een kerk binnengaan; binnen moet u zich rustig gedragen, doen wat God welgevallig is; uw gedrag dient rust uit te stralen naar de aanwezigen, moet niet slechts een voorbeeld zijn tot navolging maar ook een bron van geestelijke verkwikking … In de kerk moeten het hart en de ziel gericht zijn op de heilige plechtigheden; de volledige aandacht moet op het gebed geconcentreerd zijn. Dus waar het gepast is in alle rust hemelse verlangens voor te leggen, laat dan niemand opstandigheid veroorzaken, geschreeuw of schuldig zijn aan geweld. Houdt op met beuzelpraatjes, of nog erger, onzedelijke of profane gesprekken; staakt alle geklets. Kort gezegd, in de kerk moet men zich verre houden van alles wat de goddelijke eredienst kan verstoren of beledigend is in de ogen van de goddelijke majesteit, opdat de kerk, waar gebeden dient te worden voor de vergeving van onze zonden, niet verwordt tot een plaats waar gelegenheid gegeven wordt tot zonde of waar zonden zullen worden begaan… Want zij die schaamteloos de bovengenoemde geboden overtreden… zullen de strengheid van de goddelijke vergelding en die van ons moeten vrezen, totdat zij, na de belijdenis van hun schuld, zich vast hebben voorgenomen zulk gedrag in het vervolg te vermijden.”138

Paus Clemens V, Concilie van Vienne, Decreet # 22, 1311-1312:
“Zowel bij de geestelijken als de leken, zijn er mensen die speciaal op de vigilie van bepaalde feesten terwijl zij in de kerk behoren te zijn, in gebed verzonken, er niet voor terugdeinzen losbandige dansen uit te voeren op de begraafplaatsen van kerken en soms volksballades te zingen en zich aan andere uitwassen schuldig te maken, nu en dan gevolgd door het schenden van kerken en begraafplaatsen, schandalig gedrag en diverse misdaden; en de getijdengebeden worden ernstig verstoord, tot belediging van de goddelijke majesteit en tot ergernis van de mensen in de buurt.”139

Tenslotte heeft Sacrosanctum Concilium, aangezien het niets onaangeroerd wilden laten, er voor gezorgd dat de heidense muziektraditie een plaats kreeg in handelingen van de katholieke eredienst (#119):

Sacrosanctum Concilium # 119:
“Omdat men in sommige gebieden, vooral in de missies, volken aantreft met een eigen muzikale traditie, die een belangrijke rol speelt in hun godsdienstig en maatschappelijk leven...

Daarom moet men bij het muzikaal onderricht aan de missionarissen er alle zorg aan besteden, dat zij de nodige bekwaamheid opdoen om, voor zover mogelijk, de traditionele muziek van die volken zowel op de scholen, in koren als bij de heilige handelingen tot ontwikkeling te brengen.”140

Gelukkig was het al door Paus Pius XII en het Concilie van Trente verboden om welke heidense muzikale traditie dan ook de kerk binnen te brengen.

Paus Pius IV, Concilie van Trente, Sessie 22, Decreet over zaken tijdens de Mis waaraan men zich moet houden en dingen die vermeden moeten worden: ”En al de muziek, hetzij orgelmuziek of zang, waar iets laags of onreins in voorkomt moet uit de kerken geweerd worden; zoals ook alle wereldse handelingen, nutteloze en dus profane gesprekken, heen en weer geloop, lawaai en geschreeuw, zodat het huis van God terecht genoemd en beschouwd kan worden als een huis van gebed.”141

Paus Pius XII, Musicae sacrae (# 42), 25 december 1955: “[Over liturgische muziek] Zij moet heilig zijn; alles wat profaan aandoet, mag zij niet opnemen of laten binnendringen in de melodieën waarin het wordt uitgedrukt.”142

Bestaat er nog twijfel over het feit dat Vaticanum II een nieuwe afvallige liturgie probeerde in te voeren voor zijn nieuwe afvallige Kerk? Vaticanum II roept het anathema van de Kerk over zichzelf af!

Paus Paulus III, Concilie van Trente, Sessie 7, Can. 13, ex cathedra:
“Als iemand zegt dat de ontvangen en erkende ritussen van de Katholieke Kerk die gewoonlijk bij de plechtige toediening van de sacramenten worden gebruikt, kunnen worden veracht, of zonder zonde door de bedienaar naar believen weggelaten worden, of door welke herders van de Kerk dan ook, in andere nieuwe veranderd worden, hij zij verdoemd.”143

Er staan nog andere ketterijen in de documenten van Vaticanum II. Echter, wat in dit hoofdstuk behandeld is, zal genoeg zijn om iedereen, die van goede wil is, te overtuigen dat geen katholiek dit ketterse concilie kan aanvaarden zonder het geloof te ontkennen. En het is niet voldoende om alleen maar weerstand te bieden aan de ketterijen van Vaticanum II; men moet dit niet-katholieke concilie in zijn geheel veroordelen en iedereen die hardnekkig zijn leer aanhangt. Want als iemand de ketterijen van Vaticanum II afwijst, maar zich toch nog in gemeenschap verbonden acht met diegenen die de ketterij van Vaticanum II accepteren, dan is hij in feite nog steeds in gemeenschap verbonden met ketters en is daarom een ketter.

Voetnoten bij hoofdstuk 8:

116 Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 833.

117 Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 833.

118 Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 833.

119 Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 833.

120 Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 834.

121 Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 834.

122 Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 834.

123 Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 834.

124 Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 835.

125 Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 835.

126 Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 836.

127 Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 836.

128 Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 838.

129 Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 838.

130 Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 828.

131 Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 829.

132 The Papal Encyclicals, Vol. 3 (1903-1939), p. 83.

133 Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 827.

134 Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 831.

135 Denzinger 1533.

136 Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 827.

137 Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 828.

138 Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 1, p. 328.

139 Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 1, p. 378.

140 Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 841.

141 Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 737.

142 The Papal Encyclicals, Vol. 4 (1939-1958), pp. 283-284.

143 Denzinger 856.