Gaudium et Spes – Constitutie van Vaticanum II over de Kerk in de Wereld van deze tijd

Vaticanum II document, Gaudium et Spes # 22:
“Want door zijn menswording heeft Hij, de Zoon van God zich in zekere zin verenigd met iedere mens. Met menselijke handen heeft Hij gewerkt, met een menselijke geest heeft Hij gedacht, met een menselijke wil heeft Hij gehandeld, met een menselijk hart heeft Hij liefgehad.”105

Een van de meest herhaalde ketterijen van de sekte van het Vaticanum II is het idee, dat Christus Zich door Zijn Menswording met iedere mens heeft verenigd. Vaticanum II spreekt van een band tussen Christus en iedere mens die voortvloeit uit de Menswording zelf. Johannes Paulus II nam het stokje van deze ketterij aan en rende op volle snelheid naar de logische consequentie ervan - universele redding.

Johannes Paulus II, Redemptor Hominis (# 13), 4 maart 1979:
“Onze Heer Jezus Christus heeft ons die weg heel duidelijk getoond toen, om het met de woorden van het Concilie te zeggen. ‘de Zoon van God zich door zijn menswording in zekere zin met iedere mens heeft verenigd’ (Gaudium et Spes, 22.).”106

Johannes Paulus II, Redemptor Hominis (# 13), 4 maart 1979:
“Het betreft iedere mens, omdat het verlossingsmysterie iedereen omvat, en Jezus Christus Zich door dit mysterie voor altijd met iedere mens verenigd heeft.”107

In het hoofdstuk over de ketterijen van Johannes Paulus II  zullen wij verder ingaan op zijn leer over dit onderwerp. De opvatting dat God Zichzelf in de Menswording met iedere mens heeft verenigd is vals en ketters. Het is niet zo dat  door de menswording van Jezus Christus een verbintenis is ontstaan tussen Jezus Christus en alle mensen.

Het is de bedoeling van de Katholieke Kerk is om de mensheid te verenigen met Jezus Christus. Dit wordt bereikt door geloof en doop. Als de vereniging tussen de hele mensheid en Jezus Christus heeft plaatsgevonden in de Menswording, dan heeft de Kerk geen waarde en is in feite betekenisloos. Hetzelfde zou gezegd moeten worden van de Kruisiging, de Verrijzenis, de zeven sacramenten, enz., die allemaal van geen belang zijn in de vereniging van de mensheid met Jezus Christus volgens Vaticanum II en Johannes Paulus II. In deze gedachtengang wordt de Kruisiging van Christus, waardoor de wereld waarlijk is verlost en de kans is gegeven om te worden gered, alleen maar een symbool van de vereniging tussen Christus en ieder mens, die nu leeft, en geleefd heeft sinds de Menswording. Dan heeft de Verlossing geen reddende waarde. Men begrijpt dat in deze gedachtenwereld de hele katholieke doctrine ook meteen  door het toilet wordt gespoeld.

 In feite is deze doctrine van Vaticanum II, die talloze malen door Johannes Paulus II is herhaald en ontwikkeld, eigenlijk erger dan de ketterse doctrine van Maarten Luther. Al was Luther dan een ketter, hij geloofde in ieder geval dat men in het Kruis van Jezus Christus moet geloven om met Christus verenigd te kunnen zijn. Maar volgens de doctrine van Vaticanum II en Johannes Paulus II is geloof in het Kruis van Jezus Christus overbodig, omdat de hele mensheid al met Christus is verenigd "voor altijd" (Johannes Paulus II, Redemptor Hominis, 13). We hopen dat de lezer de ongelooflijke boosaardigheid begrijpt die achter de Verklaring Gaudium et Spes # 22 ligt. We zullen nu de katholieke dogma's citeren die aangeven dat vereniging tussen de zondige mensheid en Christus alleen voortkomt uit geloof en het doopsel; de erfzonde wordt op geen enkele andere manier kwijtgescholden.

Paus Eugenius IV, Concilie van Florence, Sessie 11, 4 februari 1442, “Cantate Domino”:
“Maar wat betreft kinderen spoort zij aan dat wegens het doodsgevaar, dat vaak voor kan komen, wanneer voor hen geen andere remedie kan worden gevonden, behalve door het Sacrament van het Doopsel, waardoor zij worden ontrukt aan de heerschappij van de duivel en tot zonen van God worden aangenomen...”108

Paus Pius XI, Quas Primas (# 15), 11 december 1925: “Dit rijk immers wordt ons in de Evangeliën aldus voorgesteld, dat men om er binnen te treden zich voorbereidt door het doen van boetvaardigheid, en dat men er alleen kan binnentreden door het geloof en het doopsel; een uitwendige ritus, die evenwel een inwendige wedergeboorte betekent en bewerkt.”109

De vereniging met Christus gaat ook verloren als men gescheiden is van de Kerk, iets wat Vaticanum niet de moeite van het vermelden waard vindt.

Paus Leo XIII, Satis Cognitum (# 5), 29 juni 1896:
“Wie van de ware Kerk gescheiden is, is verenigd met een overspelige. Hij heeft zich onttrokken aan de zegen, die aan de Kerk beloofd is, en nooit zal iemand, die Christus’ Kerk verlaat, het loon van Christus verwerven.”110

Behalve de ketterij in #22, komen er in Gaudium et Spes een aantal andere ketterijen voor die het vermelden waard zijn. Gaudium et Spes leert dat geboortebeperking een deugd is.

Vaticanum II document, Gaudium et Spes # 51:
“Het Concilie weet, dat de echtgenoten dikwijls door bepaalde factoren van het moderne leven worden belemmerd bij de harmonische ordening van hun huwelijksleven, en in een situatie kunnen verkeren waarin hun kindertal zich, althans tijdelijk, niet mag uitbreiden en waarin het niet gemakkelijk is, de beleving van de trouwe huwelijksliefde en de volledige levensgemeenschap te handhaven.”111

Vaticanum II document, Gaudium et Spes # 52:
“De wetenschapsmensen, vooral de deskundigen op biologisch, medisch, sociaal en psychologisch gebied, kunnen veel doen voor het welzijn van huwelijk en gezin en voor de rust van de gewetens, als zij door gemeenschappelijke studies meer licht trachten te brengen in de verschillende factoren, die voor een gezonde regeling van de menselijke voorplanting van nut zijn.”112

Vaticanum II document, Gaudium et Spes # 87:
“Want krachtens het onvervreemdbaar recht van de mens op huwelijk en voortplanting, hangt de beslissing omtrent het aantal kinderen, dat de ouders ter wereld willen brengen, af van hun juiste oordeel en kan op geen enkele wijze worden overgelaten aan de beslissing van de publieke overheid... Verder moeten de mensen op een verstandige manier worden ingelicht omtrent de wetenschappelijke vooruitgang in het zoeken naar methoden die gehuwden kunnen helpen bij de geboorteregeling, wanneer eenmaal de betrouwbaarheid van deze methoden vast staat en hun morele geoorloofdheid zeker is.”113

Hier zien we de leer van Vaticanum II dat anticonceptie deugdzaam kan zijn en dat gehuwden zelf mogen bepalen hoeveel kinderen ze willen. Dit is in strijd met de natuurwet. God is de Schepper van het leven. Geen enkel mens mag de wil van God om nieuw leven in de wereld te brengen schenden door het regelen van de geboorte of het beperken van zijn gezin. Geboortebeperking is nooit toegestaan, ongeacht of het wordt uitgevoerd door zogenaamde "natuurlijke" of kunstmatige methoden. Zie voor meer informatie over dit onderwerp het hoofdstuk over Natuurlijke Gezinsplanning.

We gaan door en moeten nu de verering van de mens door Vaticanum II behandelen.

Vaticanum II document, Gaudium et Spes # 26:
“Tegelijk echter groeit het besef van de buitengewone waardigheid van de menselijke persoon, omdat deze alles te boven gaat en zijn rechten en plichten universeel zijn en onschendbaar.”114

Vaticanum II document, Gaudium et Spes # 12:
“Gelovigen en niet-gelovigen zijn het er vrijwel over eens, dat alles op aarde gericht moet zijn op de mens als zijn middelpunt en als zijn hoogtepunt.”115

Dit is godslastering. Als alles op aarde gericht moeten zijn op de mens als het middelpunt en de kroon, betekent dit dat alles moet worden beoordeeld naar de wet van de mens, niet naar die van God. Dit betekent dat de mens feitelijk God is - alles moet op hem gericht zijn. De mens is in de plaats van God gekomen.

Vaticanum II

Voetnoten bij hoofdstuk 8:

105 Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 1082.

106 The Papal Encyclicals, Vol. 5 (1958-1981), p. 255.

107 The Papal Encyclicals, Vol. 5 (1958-1981), p. 255.

108 Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 1, p. 576.

109 Denzinger 2195; The Papal Encyclicals, Vol. 3 (1903-1939), p. 274.

110 The Papal Encyclicals, Vol. 2 (1878-1903), p. 391.

111 Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, pp. 1103-1104.

112 Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 1105.

113 Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 1132.

114 Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 1085.

115 Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 1075.