De Nieuwe Wijdingsritus

Michael Davies: “… alle gebeden in de traditionele ritus [van de Priesterwijding] die nadrukkelijk de essentiële rol van een priester vermelden als een man die is gewijd om verzoeningsoffers op te dragen voor de levenden en overledenen zijn verwijderd [uit de Nieuwe Ritus van Paulus VI]. In de meeste gevallen waren dit precies dezelfde gebeden die door de protestantse hervormers verwijderd waren, of als het niet precies dezelfde zijn, zijn er duidelijke parallellen."1

De duivel bracht niet alleen ongeldige veranderingen in de Mis aan, maar wist ook dat hij  moest knoeien met de wijdingsriten, zodat de priesters van de Nieuwe Kerk ook ongeldig gewijd zouden zijn.

De Nieuwe Ritus van religieuzen (bisschoppen, priesters, diakens) werd goedgekeurd en opgelegd door Paulus VI op 18 juni 1968. Dit hoofdstuk is van belang voor alle katholieken, omdat het de geldigheid ter discussie stelt van in feite elke ‘priester’ die binnen de structuur van een bisdom is gewijd sinds 1968; en bijgevolg betreft het de geldigheid van ontelbare biechten, indult-Missen [de door Rome toegestane ‘traditionele’ Missen], etc.

Op 30 november 1947 vaardigde paus Pius XII een apostolische Constitutie uit, genaamd "Sacramentum Ordinis". In deze Constitutie bepaalde Paus Pius XII, uit hoofde van zijn hoogste apostolisch gezag, de woorden die nodig zijn voor een geldige wijding tot het priesterschap.

TRADITIONELE VORM VOOR DE PRIESTERWIJDING

Paus Pius XII, Sacramentum Ordinis, 30 november 1947: “Maar wat betreft de materie en vorm nu bij de toediening van iedere wijding afzonderlijk verordenen en bepalen wij met ons zelfde hoogste apostolisch gezag als volgt: ... Bij de priesterwijding bestaat de materie in de eerste handoplegging van de bisschop, die in stilzwijgen plaatsvindt ….. Maar de vorm [van de wijding] bestaat in de woorden van de "prefatie" en daarvan zijn de volgende essentieel en dus voor de geldigheid vereist:

► “Verleen, bidden wij U, Almachtige Vader, aan deze Uw dienaar de waardigheid van het priesterschap (presbyterii dignitatem); vernieuw in zijn hart de geest van heiligheid, opdat hij het ambt van de tweede rang, door U, O God, hem toevertrouwd, moge bekleden en door het voorbeeld van zijn levenswandel de reinheid van zeden moge verkondigen."2

DE NIEUWE VORM VOOR DE PRIESTERWIJDING

Dit is de vorm van de Nieuwe Ritus van de Priesterwijding:

• Verleen, bidden wij U, Almachtige Vader, aan deze Uw dienaar de waardigheid van het priesterschap; vernieuw in zijn hart de geest van heiligheid. Moge hij het ambt van de tweede rang, door U, O God, hem toevertrouwd, bekleden en door het voorbeeld van zijn levenswandel de reinheid van zeden verkondigen."3

Het verschil tussen de twee vormen is dat het Latijnse woord "ut" (wat "opdat" betekent) in de Nieuwe Ritus is weggelaten. Dit lijkt misschien onbeduidend, maar in Sacramentum Ordinis verklaarde Pius XII dat dit woord essentieel was voor de geldigheid. Verder resulteert de weglating van "opdat" in een afzwakking van de benoeming van het sacramentele effect (het verlenen van het ambt van de tweede rang). Met andere woorden, het verwijderen van “opdat” vooronderstelt dat er al een wijding heeft plaatsgevonden, maar niet plaatsheeft terwijl de woorden worden uitgesproken.

Omdat van de Nieuwe ritus gezegd wordt dat het de Romeinse ritus is, maakt deze verwijdering van "ut" (opdat) de geldigheid van de Nieuwe Ritus twijfelachtig. Er is echter een veel groter probleem dat aantoont dat het Nieuwe Ritus ongeldig is.

HET GROOTSTE PROBLEEM MET DE NIEUWE WIJDINGSRITUS IS NIET DE VORM, MAAR DE CEREMONIES EROMHEEN DIE GESCHRAPT ZIJN

De wijziging van de wezenlijke vorm is niet het enige probleem met de Nieuwe Wijdingsritus die door Paulus VI is uitgevaardigd. De volgende punten zijn van evenzoveel belang omdat het sacrament voor de wijding van geestelijken, hoewel Onze Heer Jezus Christus dat heeft ingesteld, het  niet door Christus is ingesteld met een specifieke sacramentele vorm – in tegenstelling tot de sacramenten van de Eucharistie en het Doopsel, die door Christus met een specifieke vorm zijn ingesteld – zodat de vorm van de woorden bij de Wijding hun betekenis en gewicht krijgen in samenhang met de ritus en ceremonies eromheen.

In zijn beroemde Bul, Apostolicae Curae, 13 september 1896, verklaarde Paus Leo XIII plechtig dat de anglicaanse wijdingen ongeldig zijn. Dit betekent dat de anglicaanse sekte geen geldige priesters of bisschoppen heeft.

Paus Leo XIII, Apostolicae Curae, 13 september 1896: “... doen wij uitspraak en verklaren wij uit eigen beweging en met zekere kennis, dat de wijdingen, volgens de anglicaanse ritus verricht, volstrekt ongeldig en ten enenmale nietig geweest zijn en nóg zijn."4

Laat het duidelijk zijn dat Paus Leo XIII, toen hij deze plechtige uitspraak deed, de anglicaanse wijdingen niet ongeldig maakte, maar verklaarde dat ze ongeldig waren vanwege gebreken in de ritus. Maar wat waren die gebreken of problemen die Leo XIII zag in de anglicaanse ritus, die hebben bijgedragen aan de ongeldigheid ervan?

Paus Leo XIII, Apostolicae Curae, 13 september 1896: “Zo dikwijls iemand nu voor het voltrekken en toedienen van een Sacrament de vereiste stof en vorm ernstig en volgens de ritus heeft aangewend, wordt hij daardoor alleen al geacht de intentie gehad te hebben om te doen wat de Kerk doet. Op dit beginsel steunt ook de leer volgens welke zelfs een Sacrament, dat door een ketter of een ongedoopte wordt toegediend een waar Sacrament is, mits het toegediend wordt volgens de katholieke ritus. Maar omgekeerd, als de ritus wordt gewijzigd met de klaarblijkelijke intentie, een andere, door de Kerk niet aanvaarde, in te voeren en met de intentie te verwerpen wat de Kerk doet en wat krachtens de instelling door Christus tot het wezen van het Sacrament behoort, dan is het zonneklaar, dat niet slechts de voor het Sacrament nodige intentie ontbreekt, maar dat er zelfs een intentie is, die tegen het Sacrament ingaat en er onverenigbaar mee is."5

Hier leert Paus Leo XIII dat als een bedienaar de katholieke ritus gebruikt bij het toedienen van het Sacrament van de priesterwijding, met de juiste materie en vorm, hij om die reden geacht wordt te willen doen wat de Kerk doet - voor de geldigheid van een sacrament is het noodzakelijk dat de bedienaar de intentie heeft te doen wat de Kerk doet. Aan de andere kant, vertelt hij ons, dat als de ritus is veranderd met de klaarblijkelijke intentie om een nieuwe ritus te introduceren die niet door de Kerk is goedgekeurd, en om te verwerpen wat de kerk doet, dan is de intentie niet alleen ontoereikend, maar heeft die ook een vernietigende uitwerking op het Sacrament.

En wat waren de dingen, die Paus Leo XIII beschreef en die de vernietigende intentie van de anglicaanse wijdingsritus aantoonden?

Paus Leo XIII, Apostolicae Curae, 13 september 1896: “Want – afgezien van andere punten, die bewijzen, dat die gebeden in de anglicaanse ritus onvoldoende zijn voor het beoogde effect, voorbij te gaan - moge dit ene bewijs voor alle gelden: Uit die gebeden is met opzet alles weggelaten, wat in de katholieke ritus de waardigheid en het ambt van de priester duidelijk aangeeft. Bijgevolg kan die vorm niet geschikt en voldoende zijn voor het Sacrament, omdat hij verzwijgt wat hij eigenlijk moet aanduiden."6

Paus Leo XIII, Apostolicae Curae, 13 september 1896: “Hieruit volgt: aangezien het Sacrament van het priesterschap en het ware sacerdotium [offerend priesterschap] van Christus uit de anglicaanse ritus geheel is verbannen, en derhalve bij de bisschopswijding volgens die ritus het sacerdotium [priesterschap] geenszins waarlijk en geldig wordt toegediend, kan evenmin een werkelijk en wettig episcopaat worden toegediend, te meer nog om deze reden, omdat tot de voornaamste bedieningen van het episcopaat juist deze behoort: bedienaren te wijden voor de H. Eucharistie en het heilig offer."7

Paus Leo XIII, Apostolicae Curae, 13 september 1896: “Zij kenden nl. maar al te goed de verhouding tussen geloof en eredienst, tussen ‘de wet van het geloof en de wet van het gebed.’ Vandaar dat zij, onder voorwendsel de liturgie in haar oude vorm te herstellen, haar op vele wijzen verbasterd hebben in de zin van de dwalingen der hervormers. Daarom is er dan ook in heel het ordinale [het boek met o.a. de formules voor de priesterwijding en bisschopsconsecratie] niet alleen geen enkele uitdrukkelijke vermelding van offer, van consecratie, van priesterschap en van de macht om te consacreren of te offeren te vinden, maar zelfs zijn alle sporen daarvan, welke nog over waren in die gebeden van de katholieke ritus, die men niet geheel verworpen had, met opzet totaal daaruit verwijderd, zoals wij boven hebben aangestipt. Hieruit blijkt vanzelf het karakter, of zoals men zegt de geest, die het ordinale van de aanvang af heeft gehad. Welnu, door deze van de aanvang af aanklevende fout was dat ordinale volstrekt ontoereikend voor de toediening der wijdingen. Maar dan kon het na verloop van tijd ook onmogelijk toereikend daarvoor worden, want het bleef wat het was."8

Geachte lezer, deze dingen die hierboven door Paus Leo XIII zijn beschreven als de ondergang van de anglicaanse wijdingsritus – de systematische verwijdering van iedere verwijzing naar het Misoffer, consecratie en het ware offerend priesterschap – zijn precies die dingen die voorkomen in de Nieuwe Wijdingsritus die door Paulus VI werd afgekondigd. In zijn boek The Order of Melchisedech moet Michael Davies, afgezien van zijn onjuiste conclusies die hij hieraan en aan andere zaken verbindt, de volgende verbluffende feiten wel toegeven:

Michael Davies: “Zoals in het vorige hoofdstuk is aangetoond, zijn alle gebeden in de traditionele ritus [van de Wijding] die nadrukkelijk de essentiële rol van een priester vermelden als een man die is gewijd om verzoeningsoffers op te dragen voor de levenden en doden verwijderd [uit de Nieuwe Ritus van Paulus VI]. In de meeste gevallen waren dit precies dezelfde gebeden die door de protestantse hervormers verwijderd waren, of als het niet precies dezelfde zijn, zijn er duidelijke parallellen."9

Michael Davies: “...er is niet één verplicht gebed in de nieuwe wijdingsritus dat duidelijk aangeeft dat het wezenlijke van het katholieke priesterschap de toediening is van de macht om het Misoffer op te dragen en de mensen vergiffenis van hun zonden te verlenen, en dat het sacrament een merkteken geeft waardoor een priester niet slechts in stand maar wezenlijk verschilt van een leek… Er staat geen woord in dat strijdig is met het protestante geloof."10

Hier zijn enkele van de specifieke gebeden en ceremonies die aangeven wat het wezenlijke is van het priesterschap in de Traditionele Rite, en die zijn verwijderd uit de Nieuwe Wijdingsritus van Paulus VI. De volgende informatie is te vinden in Michael Davies, The Order of Melchisedech, pagina 79 en volgende.

In de traditionele ritus spreekt de bisschop de wijdeling aan en zegt:

► "Want het is de taak van een priester om offers te brengen, te zegenen, te leiden, te prediken en te dopen."

Deze oproep is afgeschaft.

De Litanie van de Heiligen volgt dan in de Traditionele Ritus. Deze is ingekort in de Nieuwe Ritus. De Nieuwe Ritus schaft de volgende onoecumenische uitspraak af:

► "Dat U allen die van de eenheid van de Kerk zijn afgedwaald terugroept, en alle gelovigen naar het licht van het Evangelie leidt. "

Later in de Traditionele Ritus, na het uitspreken van de essentiële vorm, die in de Nieuwe Ritus is veranderd (zie hierboven), spreekt de bisschop opnieuw een gebed uit, waarin het volgende staat:

► "Het is hun taak om met een vlekkeloze zegening brood en wijn te veranderen in het Lichaam en Bloed van Uw Zoon, ten behoeve van Uw volk."

Dit gebed is afgeschaft.

In de Traditionele Ritus, begint de bisschop dan het Veni Creator Spiritus te zingen. Terwijl hij elke priester zalft, zegt hij:

► "Gewaardig U, Heer, deze handen te heiligen door deze zalving en onze zegen. Opdat al wat zij zegenen, gezegend is, en wat ze wijden gewijd is en geheiligd in de naam van onze Heer Jezus Christus. "

Dit gebed is afgeschaft. En dit gebed was zo belangrijk, dat het zelfs werd genoemd door Pius XII  in Mediator Dei # 43:

Paus Pius XII, Mediator Dei (# 43), 20 november 1947: "... zij alleen [priesters] zijn getekend met dat onuitwisbare merkteken, waardoor zij ‘gelijkvormig’ worden aan Christus de Priester, en hun handen alleen zijn gewijd, 'opdat al wat zij zegenen gezegend is en al wat zij wijden gewijd is en geheiligd in de naam van onze Heer Jezus Christus.'"11

Merk op dat Pius XII, als hij spreekt over hoe de priesters het merkteken in de wijding hebben ontvangen, verwijst naar dit zeer belangrijke gebed dat nadrukkelijk werd afgeschaft door de nieuwe Ritus van Paul VI van 1968.

Kort na dit gebed in de Traditionele Ritus, zegt de bisschop tegen iedere wijdeling:

► "Ontvang de macht om offers te brengen aan God, en de Mis op te dragen, zowel voor levenden als als voor overledenen, in de naam van de Heer. "

Dit uitzonderlijk belangrijke gebed is afgeschaft in de Nieuwe Ritus.

In de Traditionele Ritus concelebreren de nieuwe priesters de Mis met de bisschop. Aan het einde knielt iedere nieuwe priester voor de bisschop, die beide handen op het hoofd van de wijdeling legt en zegt:

► "Ontvang de Heilige Geest. Wier zonden gij zult vergeven, zijn ze vergeven, en wier zonden gij niet vergeeft, zijn ze niet vergeven.”

Deze ceremonie en dit gebed zijn afgeschaft.

In de Traditionele Ritus:

► "... de nieuwe priesters beloven vervolgens gehoorzaamheid aan hun bisschop die hen op het hart drukt niet te vergeten dat het opdragen van de Heilige Mis niet vrij is van gevaren en dat ze van ijverige priesters al het nodige moeten leren voordat zij zo'n vreselijke verantwoordelijkheid op zich nemen."

Deze vermaning is afgeschaft.

Tenslotte, voor het einde van de Mis, spreekt de bisschop een zegen uit:

► "Moge de zegen van de Almachtige God, de Vader, de Zoon en de Heilige Geest, over u neerdalen en u heiligen in de priesterlijke Orde, en u in staat stellen vezoeningsoffers op te dragen aan de Almachtige God voor de zonden van de mensen."

Deze zegening is afgeschaft.

Conclusie: Uit deze feiten blijkt volkomen duidelijk dat er in de Nieuwe Ritus geen sprake is van een intentie om een waar offerend priester te wijden. Elke verplichte verwijzing naar het ware offerend priesterschap is opzettelijk verwijderd, net als in de anglicaanse ritus - die juist om die reden ongeldig werd verklaard door Paus Leo XIII.

Dus de volgende woorden die door Paus Leo XIII zijn uitgesproken, zijn precies van toepassing op de Nieuwe Ritus van Paulus VI.

Paus Leo XIII, Apostolicae Curae, 13 september 1896: "Daarom is er dan ook in heel het ordinale niet alleen geen enkele uitdrukkelijke vermelding van offer, van consecratie, van priesterschap en van de macht om te consacreren of te offeren te vinden, maar zelfs zijn alle sporen daarvan, welke nog over waren in die gebeden van de katholieke ritus, die men niet geheel verworpen had, met opzet totaal daaruit verwijderd, zoals wij boven hebben aangestipt. Hieruit blijkt vanzelf het karakter of zoals men zegt de geest, die het ordinale van de aanvang af heeft gehad"12

De Nieuwe Ritus voldoet precies aan deze beschrijving. Zou iemand dit feit nog kunnen ontkennen? Nee, als je dat zou doen, zou je een valse getuigenis afleggen. De Nieuw Wijdingsritus verwijderde specifiek het offerend priesterschap. De intentie die deze ritus tot uitdrukking brengt is daarom in strijd met de intentie van de Kerk en kan niet voldoende zijn voor geldigheid.

Paus Leo XIII, Apostolicae Curae, 13 september 1896: “Want – afgezien van andere punten, die bewijzen, dat die gebeden in de anglicaanse ritus onvoldoende zijn voor het beoogde effect, - moge dit ene bewijs voor alle gelden: Uit die gebeden is met opzet alles weggelaten, wat in de katholieke ritus de waardigheid en de bedieningen van de priesters duidelijk aangeeft. Bijgevolg kan die vorm niet geschikt en voldoende zijn voor het Sacrament, omdat hij verzwijgt wat hij eigenlijk moet aanduiden."13

Michael Davies bewijst dat de Nieuwe Ritus ongeldig is

In zijn boek, The Order of Melchisedech, moet Michael Davies (een man die juist de geldigheid van de Nieuwe Wijdingsritus verdedigde) gezien het onloochenbare bewijs, wel keer op keer uitspraken doen die bewijzen dat de Nieuwe Wijdingsritus als ongeldig moet worden beschouwd, net zoals de anglicaanse ritus. Hieronder volgen er een paar:

Michael Davies, The Order of Melchisedech, blz. 97: "Als de nieuwe katholieke ritus als toereikend wordt beschouwd, dan wordt daardoor de hele argumentatie in Apostolicae Curae [van Leo XIII] ondermijnd ... Als de nieuwe katholieke ritus, zonder al de verplichte gebeden, die het wezenlijke van het priesterschap aangeven, geldig is, dan lijkt er geen reden te zijn waarom de anglicaanse ritus van1662 ook niet geldig is, en kan er nog minder bezwaar zijn tegen het anglicaanse ordinale Serie III uit 1977." Michael Davies, The Order of Melchisedech, blz. 99: "Als laatste opmerking over het nieuwe katholieke ordinale, zou ik graag een passage citeren uit Apostolicae Curae en aan elke lezer vragen mij te laten zien hoe de woorden die Paus Leo XIII over de ritus van Cranmer schreef ook niet van toepassing zouden kunnen zijn kunnen zijn op het nieuwe katholieke ordinale, in ieder geval waar het om verplichte gebeden gaat." Michael Davies, The Order of Melchisedech, blz. 109: "... de verschillen tussen de katholieke ritus van 1968 en het nieuwe anglicaanse ordinale zijn zo minimaal dat het moeilijk te geloven is dat ze niet hetzelfde doel beogen... Het blijkt dat elke verplichte formule die zou kunnen worden geïnterpreteerd als het verlenen van een specifiek priesterlijke macht die aan de gewone gelovigen is onthouden, zorgvuldig uit de nieuwe ritus zijn weggelaten."

Michael Davies, The Order of Melchisedech, blz. 94-95: "Als de veranderingen [in de Wijdingsritus] als een geheel worden gezien, lijkt het onmogelijk aan te nemen dat een oprecht katholiek zou kunnen ontkennen dat de parallel met de hervorming van Cranmer [de anglicaanse hervorming] duidelijk en verontrustend is. Het is heel duidelijk dat er binnen de Katholieke Kerk en de verschillende protestantse denominaties invloedrijke krachten zijn die vastbesloten zijn om ten koste van alles te komen tot een gemeenschappelijke ordinale... De zestiende-eeuwse protestanten veranderden de traditionele Pontificalen omdat ze de katholieke leer van het priesterschap verwierpen. Aartsbisschop Bugnini en zijn Consilium hebben het Romeinse Pontificaal zodanig veranderd dat het lijkt alsof er weinig of geen verschil is tussen het katholieke en protestantse geloof, en daardoor hebben zij Apostolicae Curae [van Leo XIII] ondermijnd."14

St. Thomas van Aquino, Summa Theologica, Pt. III, Q. 60, A. 8: "... intentie is essentieel voor het sacrament, zoals verderop zal worden uitgelegd. Daarom, als hij de bedoeling heeft door een dergelijke toevoeging of weglating om een andere ritus uit te voeren dan die welke door de Kerk wordt erkend, gaat men ervan uit dat het sacrament  ongeldig is; omdat hij niet de intentie heeft te doen wat de de Kerk doet."    

Het is ook vermeldenswaard dat Cranmer, bij de totstandkoming van de ongeldige anglicaanse ritus, het subdiaconaat en de lagere wijdingen afgeschaft heeft en die vervangen heeft door een geestelijkheid met drie rangen – bisschoppen, priesters en diakens. Dit is precies wat Paulus VI deed bij het veranderen van de katholieke ritussen.

De Nieuwe Ritus vermeldt wel dat de kandidaten voor de wijding worden verheven tot het "priesterschap" - maar dat geldt ook voor de ongeldige anglicaanse ritus. Het is een gegeven dat Paus Leo XIII in Apostolicae Curae uitlegt, dat een wijdingsritus noodzakelijkerwijs ongeldig is, als deze de macht ontkent om verzoeningsoffers te brengen, zoals in de Nieuwe Ritus wordt geïmpliceerd, ook al wordt het priesterschap uitgedrukt of het woord “priester” genoemd.

De Congregatie voor de Goddelijke Eredienst en de Regeling van de Sacramenten gaf toe dat de katholieke theologie van het priesterschap niet expliciet werd gemaakt in de ritus van 1968.¹⁵

Het is een feit dat de Nieuwe Ritus van Paulus VI een geheel nieuwe ritus is die verwerpt wat de Kerk doet. Hij wijst immers af wat Christus zelf zo heeft ingesteld, en tot het wezen van het sacrament behoort: het offerend priesterschap. Het is dus duidelijk dat de noodzakelijke intentie die door deze ritus tot uitdrukking wordt gebracht onvoldoende is, en zelfs tegengesteld aan en vernietigend voor het Sacrament van de Wijdingen (Leo XIII). Deze feiten bewijzen dat de Nieuwe Wijdingsritus van Paulus VI niet als geldig kan worden beschouwd, maar als ongeldig moet worden beschouwd.

Conclusie: Dit betekent dat alle biechten waarin ernstige zonden zijn beleden aan “priesters” die gewijd zijn in de Nieuwe Ritus opnieuw moeten worden afgelegd bij een priester, die is gewijd in de Traditionele Wijdingsritus door een bisschop die gewijd is in de Traditionele Ritus van de bisschopsconsecratie. Als iemand zich niet kan herinneren welke zonden zijn beleden aan “priesters” van de Nieuwe Ritus, en welke zonden zijn vergeven door een priester die was gewijd in de Traditionele Ritus, dan moet een katholiek een generale biecht afleggen met vermelding van alle ernstige zonden (als die er waren) die ze misschien hebben beleden aan een “priester”die is gewijd in de ritus van Paulus VI (de Nieuwe Ritus).

Het moge duidelijk zijn, dat het geen enkele katholiek geoorloofd is, op straffe van doodzonde, "priesters" te benaderen die gewijd zijn in de Nieuwe Ritus van Paulus VI voor het ontvangen van de "communie", of om te biechten, of voor een ander sacrament waarvoor een geldig priesterschap vereist is, omdat zij geen geldige priesters zijn.

Zoals reeds vermeld, veroordeelt Paus Innocentius XI, Decreet van het Heilig Officie, 4 maart 1679,¹⁶ het idee dat katholieken "waarschijnlijke" sacramenten kunnen ontvangen. Met andere woorden, zelfs als iemand gelooft dat de Nieuwe Wijdingsritus waarschijnlijk geldig is (wat duidelijk onwaar is, aangezien het beslist ongeldig is), is het nog steeds, op straffe van doodzonde, verboden om sacramenten te ontvangen van degenen die hierin zijn 'gewijd'. Sacramenten mogen alleen worden ontvangen als materie en vorm zeker geldig zijn.

Deze feiten betekenen dat alle indult-Missen die zijn opgedragen door "priesters" die gewijd zijn in de Nieuwe Ritus van Paulus VI (de Ritus van 1968) ongeldig zijn en niet mogen worden bijgewoond.

De Priesterbroederschap Sint Pius X laat af en toe mannen tot hun gemeenschap toe die in de Nieuwe Ritus zijn "gewijd", en de nieuw priesters worden niet altijd voorwaardelijk gewijd - of men is daar in ieder geval niet open over. De "Missen" die door zulke "priesters" worden opgedragen zijn ongeldig.

De priesters die in deze Nieuwe Ritus van Paulus VI zijn "gewijd", en die open staan voor de waarheid, moeten wel opnieuw worden gewijd door een geldig geconsacreerde bisschop in de Traditionele Ritus. Dit houdt in dat de Novus Ordo Missae (de Nieuwe Mis), die al door zijn eigen problematiek ongeldig is, uiteraard ook ongeldig is als hij opgedragen wordt door een "priester" die is gewijd in de Nieuwe Wijdingsritus.

Voetnoten bij hoofdstuk 10:

1 Michael Davies, The Order of Melchisedech, Harrison, NY: Roman Catholic Books, 1993, p. 83.

2 Denzinger, The Sources of Catholic Dogma, B. Herder Book. Co., Dertiende editie, 1957, no. 2301.

3 The Oratory Catechism, Gepubliceerd door the Oratory of Divine Truth, 2000, p. 340; also The Rites of the Catholic

Church, The Liturgical Press, Vol. 2, 1991, pp. 44-45.

4 The Great Encyclical Letters of Pope Leo XIII, Rockford, IL: Tan Books, 1995, p. 405; Denzinger 1966.

5 The Great Encyclical Letters of Pope Leo XIII, p. 404.

6 The Great Encyclical Letters of Pope Leo XIII, p. 401.

7 The Great Encyclical Letters of Pope Leo XIII, p. 402.

8 The Great Encyclical Letters of Pope Leo XIII, pp. 402-403.

9 Michael Davies, The Order of Melchisedech, Harrison, NY: Roman Catholic Books, 1993, p. 83.

10 Michael Davies, The Order of Melchisedech, p. xix.

11 The Papal Encyclicals, door Claudia Carlen, Raleigh: The Pierian Press, 1990, Vol. 4 (1939-1958), p. 127.

12 The Great Encyclical Letters of Pope Leo XIII, pp. 402-403.

13 The Great Encyclical Letters of Pope Leo XIII, p. 401.

14 Michael Davies, The Order of Melchisedech, pp. 94-95.

15 Michael Davies, The Order of Melchisedech, p. xxii.

16 Denzinger 1151.